Koh Tao #6

Hoi luitjes! 

Ik hoop dat alles in ons kikkerlandje z’n gangetje gaat. Hier gaat het in ieder geval uitstekend. Ik schrijf vanuit Canggu op Bali maar ik doe alsof ik dit verhaal al bijgewerkt had in Koh Tao.

De horrorreis naar Koh Tao was begonnen. We stapten in de nachtbus die gewoon een schoolreisjes bus was gebouwd op Aziatische maten. Daar heb ik dus inderdaad absoluut niet in geslapen. Toen ik bijna in slaap viel om 02.00u werd er namelijk een dinnerstop (?) gemaakt bij een bizarre nachtmarkt. Na vervolgens om 05.00u de bus uitgetrapt te zijn bij de haven van Chumphon mochten we gelukkig nog 2 uur wachten op de ochtendboot. Daar zat ik echt wel op te wachten! Als troost haalde ik maar een omelet als ontbijtje om 05.30u die de situatie niet verbeterde omdat deze niet te kanen was.

De boottocht met de zonsopgang en vooral de aankomst op dit prachtige eiland maakte alles snel weer goed, al zag het er waarschijnlijk wel uit alsof de hele groep van 30 man onder een instortend huis beland was. Zo voelde ik me in ieder geval wel. We werden snel in pick-ups geduwd en reden naar het Asia Divers Resort, waar Goong 2.0 ons opwachtte. Ze heette Jai. Ik had lichtelijke medelijden met haar omdat ten eerste niemand überhaupt meer kon praten van moeheid laat staan lachen om haar grapjes. Daarnaast waren we allemaal zo gehecht aan onze Goong dat haar niet zoveel kans meer gegeven werd (ook aan Amon maar dat was gewoon de sfeermaker, op Goong kon je echt bouwen en vertrouwen). Ze legde ons uit hoe ons programma eruit zou zien en waar haar travel agency zat, namelijk 20 seconden lopen van ons resort. Net als overigens zo ongeveer alle plekjes, we zaten mega centraal wat fijn was aangezien ik daar niet graag op een brommer of in een taxi was gestapt. We kregen eenmalig free breakfast van het huis en konden daarna inchecken. Britt en ik hadden verrassend genoeg samen een kamer. We waren zo bang dat dit niet zou gebeuren dat we zelfs Xtreme Gap en Jai van tevoren al gemaild hadden om hier zeker van te zijn, wat achteraf totaal overbodig bleek. Er zaten genoeg andere leuke dames en ook echt vriendinnetjes van ons in de groep waar ik met plezier een kamer mee gedeeld had, maar we vreesden voor de kamerindeling van dag 1 wat dus zou betekenen dat ik het met fanatieke breister zou moeten doen.

Alhoewel we wisten dat we eigenlijk moesten gaan slapen was de verleiding om naar het strand te gaan veel te groot. Na twee weken binnenland konden we niet wachten ons in de zee te baden. We zouden daar wel slapen. Dus wij onze spullen gepakt en het strand opgehopt. Vervolgens zag onze dag eruit als schandalig veel van de dagen die zouden volgen. Ik zal jullie niet vermoeien of met name jaloers maken door elke losse dag te beschrijven.

De globale dag zag er als volgt uit. We waren brak. We haalden ontbijt bij een yoghurt plekje een stukje richting het strand op een loopafstand van 5 minuten. We genoten intens van een enigszins Westers ontbijt voor 60 Bath. 100 Bath is ongeveer €2,8. We hadden altijd direct weer honger aangezien er een half baby size yoghurt bakje en drie vlokken granola over de ananas, watermeloen en papaya heen gegooid werd maar dat ter zijde. We hadden onze strand spullen al mee. We rolden naar het strand, een tussenstop makend bij 7/11 om te besparen op het water. Die op het strand was namelijk wel 10 Bath duurder, een goede €0.28.

We begonnen aan onze workout van de dag (en die viel zwaar); de 15 minuten durende strandwandeling naar onze gratis sunbeds. We kwamen daar aan, plofte neer en bewogen niet meer tot we weer konden eten en daarna tot we ons door de muggen rond zonsondergang wel moesten bewegen. We lunchten elke dag een stukje verder op om geld te besparen (backpacker!!) waar ik zoals gewoonlijk Pad Thai bestelde; rijst noodles met taugé, kip en een te verwaarlozen portie groenten en pinda’s. We kwamen terug op de kamer, douchten voor de derde keer op de dag ijskoud, maakten ons klaar voor de avond. We gingen uiteraard uit. Fishbowl was the place to be maar voor we daarheen gingen moest er eerst altijd gekeken worden naar de vuurshow bij een bepaalde strandtent. De Aziatische (geen Thaise) gasten die deze act uitvoerden wisten elke avond een behoorlijk publiek te trekken en een ervan slaagde er zelfs in om een meisje uit onze groep hotel de botel te krijgen: ze was smoorverliefd en boekte op dag 3 na de ontmoeting een ticket naar Koh Tao in de zomervakantie om te herenigen met haar liefde. Ook nam ze spontaan een tatoeage van een schildpad omdat haar hart op dit eiland ligt en ze dat absoluut nooit mag vergeten en dan natuurlijk een tattoo nodig heeft. Reizen heeft mij ook heus wel wat veranderd maar wat ben ik blij dat ik nog steeds enigszins goed in m’n paasei ben. Genoeg funfacts.

Na de show liepen we dus door naar Fishbowl waar het altijd krioelden van de mensen, met name rondom de beerpongtafels. We hadden een taakverdeling. Een aantal tweetallen kochten 2 buckets voor 350 Bath, anderen moesten vrienden worden met mensen die aan het spelen waren zodat we langzaam maar zeker de tafel konden kapen en ons eigen toernooi konden starten. Gek genoeg sloot om 1 uur dé club, of beter gezegd bar, van het eiland al. Dan belandden we meestal in the bar next door om het feestje voor te zetten. Ik zeg meestal omdat Britt en ik ook een paar keer zijn afgehaakt om mij te voorzien van een nieuwe verslaving: een verse pannenkoek met banaan en pindakaas. Deze werden over het hele eiland gemaakt in kleine karretjes maar wij kwamen elke keer terug naar dezelfde man die er een ware show van maakte. Na een paar dagen pakte hij dus bij het zien van mijn gezicht automatisch alvast de pindakaas van de plank. Hoe leuk ik het ook vond om met hem te bonden, het was vrij confronterend dat de pannenkoeke- man mij herkende en zelfs mijn bestelling kon dromen. Thuis ben ik, zoals jullie waarschijnlijk weten en waarvan jullie waarschijnlijk schijtziek worden, altijd nogal bezig met wat ik eet en hoeveel en voel ik me niet fijn als ik teveel suiker binnenkrijg. Geef mij m’n magere yoghurtje, m’n groenten omelet en m’n quinoa salade (en af en toe ook een hele reep chocola) en ik ben tevreden. Hier ben ik een totaal ander persoon, ik vind het fijn om Britt hiervan de schuld te geven. Zoals ik eerder al schreef probeerde ik me in het begin vast te houden aan mijn eetgewoontes; hier haakte ik snel van af. Echt, het gezin gaat schrikken als ze me terug zien. Ik at op Koh Tao dus minstens 1 maar gemiddeld 2 pannenkoeken per dag, 2 zakjes m&m’s en op een verwendag (ook zo ongeveer elke dag) werkte ik ook makkelijk een rol oreo’s weg. Terug naar het uitgaansleven.

Om 1 uur sloot de club al. Het is een wonder dat we elke avond veilig thuis zijn gekomen want het ging er vrij flink aan toe. Sorry moeders, sorry vaders. Ik leef. Maar de avonden waren keer op keer weer geweldig. Ik had van tevoren als activiteit bij het programma de vechtsport Muay Thai gekozen. Duiken was ook een optie maar dat sprak me toch niet zo aan. Ik kreeg er een beklemmend en claustrofobisch gevoel bij dus sloeg dat lekker over. Toen ik eenmaal op het eiland was, ik élke 10 meter een duikschool zag en iedereen om me heen naar Koh Tao was gekomen speciaal voor het duiken, begon ik toch wel nieuwsgierig te worden. Ik besloot een gokje te wagen en de onderwaterwereld te ontdekken. Dat was de beste beslissing tot nu toe.

Op zaterdag werden we verwacht op de duikschool Davy Jones Locker. We werden ontvangen door twee hele lieve dames die ons duizenden papieren lieten tekenen om basically te voorkomen dat zij schuldig zouden zijn als wij dood zouden gaan. Hierna vulden we een boek aan formulieren in met allergieën, ziektes en kwaaltjes. We beantwoordden vragen en als het antwoord niet direct nee was, moest er een dokter op het eiland geraadpleegd worden. Vervolgens konden we met een echte Amerikaanse duiker meelopen naar een miniscuul klaslokaaltje onder de grond, waar we na vijf uur durende theoretische films toetsen moesten maken en bespreken. Hij was een extreme macho en had zichzelf vrij hoog zitten. Ook leek hij nergens echt om te geven dus waren we benieuwd hoe dit zou uitpakken onder water.

Aangezien we niet alle films afgemaakt hadden, kwamen we de volgende ochtend terug om de andere films te kijken. We konden het woord neutral buoyancy niet meer horen en waren helemaal klaar in dat kleine vochtige stinkhok. Gelukkig mochten we ons na de pre-tests, die ons moesten voorbereiden op DE PADI-test van morgen, in duik equipment te hijsen. Dit moest natuurlijk in een bepaalde volgorde. Eerst moest gecheckt worden of er een zwarte ring om de zuurstof tank heen zat. Dan moest de datum van de laatste check gecontroleerd worden, dit gebeurde als het goed is elke 5 jaar. Stap 3 was het voelen van de tank om er zeker van te zijn dat er geen holen of bollingen in zaten. Vervolgens was het tijd om de BDC te bevestigen aan de tank en alle onderdelen hieraan te koppelen. Deze controleerden we dan op bijvoorbeeld vergiftigd zuurstof en eenmaal in het pak gehesen deden we de buddy check. Because We Really Are Fish was de eerste. B= BDC, W= Weights, R= Regulator, A= Air, F= Final check. We checkten bij elkaar of onze ‘zwemvesten’ goed opgeblazen konden worden, zowel automatisch als met de mond. We zorgen ervoor dat de gewichten om onze middel zaten en dat deze right hand release waren ingesteld. Dan de regulator: eerst checkten we of we van elkaars normale en alternate regulator konden ademen; hierna volgde ‘one two three four, turn around and show me more’. Na dit gezongen te hebben draaide Juul, mijn buddy, zich om en checkte ik of haar zuurstof tank wel met de safety strip vast zat aan haar BDC en vice versa. We checkten alles dubbel en zongen dan als finale een ander liedje. 5, 6, 7, 8, air is on and diving’s great.  Deze ezelsbruggetjes en deuntjes maakten onze groep ons, niemand anders deed dit en Irie (instructeur) was er ongekend trots op.

We konden eindelijk het zwembad in. We wilden natuurlijk het liefst gelijk de zee in maar ergens voelde het ook wel veilig om daar te beginnen. Het bleek dat onze instructeur, net als iedereen van de duikwereld, steeds gewoon intens brak was maar hij verloor z’n chagrijnige arrogante vibe en werd een chille instructeur. Lucy, Britt, Juul en ik waren samen ingedeeld en we vertrouwden hem compleet onder water. We daalden 1 meter en ademde onder water. Het doel was om 3 confined dives te doen en hier slaagden we dan ook in. Een confined dive is een duik waarbij er skills worden uitgevoerd die vereist zijn bij het halen van de PADI. Dit was dus meer een soort saaie procedure. We waren dan ook blij dat we bijna het zoute zeewater in mochten.

Maandag ochtend werden we weer verwacht om 09.45u. We zouden ‘s ochtends nog een paar confined dives maken die deel uitmaakten van het PADI programma. Daarna zouden we dan mee kunnen op de afternoon boat om onze eerste twee duiken te kunnen maken. Er werd één ding van ons gevraagd; of we alsjealsjeblieft op tijd konden komen. Voor ons was dat allemaal geen probleem. Helaas waren er twee dames die dit extreem lastig vonden. Door het kwartiertje dat zij extra geslapen hadden en dus te laat waren, konden deze duiks niet doorgaan door tijdgebrek en was de hele groep voor niks gekomen. Daarnaast zouden we morgen minder tijd hebben om de fun dives te maken omdat we tijdens een van de fun dives de laatste confined dives moesten maken, en daardoor onze zuurstof tanks al op zouden maken. De sfeer was behoorlijk verpest en ik heb meerdere keren laten merken wat een kutwijven ik ze vond. Uiteindelijk viel het natuurlijk allemaal mee hoe erg dat was. Mijn kunst in overdrijven ben ik nog niet verloren. 

Twee uur later konden we alsnog mee de boot op om onze eerste fun dive te maken. Ik had er heel veel zin in en was benieuwd naar de hele ervaring. De BDC’s namen we in een tas op onze rug mee naar het strand. De loodzware zuurstoftanks werden met een scootertje naar het strand gebracht waar ze vervolgens een klein vissersbootje opgetild werden. Dit bootje werd naar de duikersboot gevaren en kwam terug naar de kust om ons allen mee te nemen. Er waren een stuk of 6 duikinstructeurs die elk een aantal leerlingen hadden. Al deze mensen pasten op de grote boot, we childen op het bovendek. De kapitein bracht ons naar de eerste dive site van de dag. We lagen voor anker en werden gehaald door onze instructeur. Het was tijd om ons in het pak te hijzen, de checks te doen en vervolgens de sprong in het diepe te nemen. Ik lach om mezelf. 

Na goedkeuring van de kapitein sprong ik volledig uitgerust het water in. Toen ons groepje van 4, Lucy, Julia, Britt en ik, in het water lag werden de laatste dingen uitgelegd. Als we eenmaal beneden waren, konden we niet meer snel naar boven. Tenminste, theoretisch gezien kon dat natuurlijk wel maar dan zou je je lichaam niet blij maken. De instructeur maakte duidelijk dat wanneer wij opeens in een rap tempo naar boven gingen, hij ons NIET achterna zou komen omdat hij zijn eigen leven niet wilde riskeren. De kans op Decompression Sickness door de nitrogen bubbles (als ik het goed onthouden heb) is namelijk heel hoog als er geen 5 meter voor de oppervlakte een safety stop gemaakt zou worden. 

Vlak voor we naar beneden gingen deed probleem 1 zich al voor. Het rubbere bandje van mijn snorkelbril schoot los en kon niet goed teruggestopt worden. Na een hoop gepeuter maakte Irie er een strik in en moest ik het daarmee doen. We checkten alles om ons heen via een ander ezelsbruggetje en begonnen te dalen langs een ankerlijn. Linker arm omhoog, de andere arm op het knopje om alle lucht uit de BDC te laten. Ik was als eerste van de vier dames, wat achteraf heel goed uit bleek te komen omdat ik na elk klein stukje dalen een enorm pijnlijke druk op mijn oren voelde: probleem nummer 2. Ik probeerde te klaren maar slaagde hier niet in. Ik doe dit altijd op een andere manier dan anderen; ik maak een soort gaap beweging. Daar denk ik dat ik de fout in ging. Het lukte me maar niet en het lukte me maar niet. Irie duwde mijn benen een stuk omhoog zodat ik naar een gebied ging met iets minder druk, omdat het daar makkelijker is. Uiteindelijk lukte het me wel en konden we door. Maar dit pijnlijke tafereel bleef zich meerdere keren herhalen. Ik raakte niet in paniek maar was wel zo gefocust op het goed krijgen van mijn oren dat ik me eerst niet besefte hoe krankzinnig vet het eigenlijk was wat ik deed. Na wat strugglen bereikten we de bodem waar we even tot rust konden komen en vooral even konden laten bezinken dat we op 12 meter diepte in een Thaise oceaan een theekransje aan het houden waren. Hier deden we een paar skills die we eerder in het zwembad deden, zoals het laten vollopen en vervolgens weer leeglopen van je bril en het ademen van je buddy’s alternate. Toen we hier klaar mee waren, brak mijn bril en liepen mijn ogen vol met zout water. Bad luck. Ik sloot ze snel en kon dus niks meer zien. De andere meiden vonden dit tijdens het oefenen verschikkelijk en raakten elke keer een beetje in paniek. Ik had nergens last van alleen hoopte wel dat er een oplossing zou komen aangezien het toch jammer zou zijn om de eerste duik van mijn leven blind te moeten maken. Ik kreeg Irie’s bril en hij nam de kapotte. 

Eindelijk gaven we het okay-sign en begonnen te zwemmen. Ik lette erop dat ik heel diep en langzaam ademde omdat ik zo lang mogelijk wilde blijven. Ik keek regelmatig op mijn zuurstofmeter en vergeleek dit met mijn vriendinnetjes: we gingen er ongeveer even snel doorheen. Genietend van de intense stilte gleed ik door het water heen naast Juul, voor Britt en Lucy en achter Irie. Alleen het geluid van mijn ademhaling was te horen. En het geluid van de keren dat ik Britt en Lucy met mijn vinnen behoorlijke klappen gaf. We gingen langs koraal en zagen een aantal vissen, niet per se hele spectaculaire. Dat maakte me echt oprecht geen ruk uit, ik vond het überhaupt gewoon zo vet. We zwommen rondjes en rondjes. Op een gegeven moment keek ik boven me en zag ik heel dichtbij de oppervlakte. Ik had niet doorgehad dat we al zoveel gestegen waren en helemaal niet dat we de safety stop van drie minuten er al op hadden zitten. Toen ik Britt’s hoofd boven water zag verdwijnen was ik daarom mega verbaasd. Blijkbaar had Lucy de 50 bar al aangetikt en moesten we daarom terug. De eerste duik zat erop. Adrenaline!   

Een uurtje na de eerste maakten we de tweede duik en de dag erna volgden er nog twee. Ik zal jullie niet weer vermoeien met alle details, ik typ deze blog in word en zie dat ik inmiddels al 4 hele A4 kantjes heb volgeluld. Ik zal het stukje over de laatste dagen kort houden, beloofd. 

Na de hele duikervaring kon er weer uitgegaan worden, dit hadden we overgeslagen op de dagen voor de duiken. Mijn andere bezigheid deze laatste dagen was bruin worden, zo bruin mogelijk. Verder stond er nog een full moon party op het programma die mij overigens uiterst teleurstelde. Het duurde te lang; we namen de boot naar Koh Phangan om 16u,  begonnen met feesten om 18u en namen om 8u ‘s ochtends pas de ferry terug naar mijn lievelingseiland.  Aan het nachtleven dat ik gewend was in Bangkok en op Koh Tao viel gewoon niet te tippen. 

Ik at nog een hoop pannenkoeken en pad thai. Ik schaterde van het lachen met Lucy en Britt en vond het daarom echt niet leuk dat Lucy ons eerder verlaatte voor Koh Samui. Ik maakte Britt dagelijks in met Phase 10 (I wish) en genoot vooral van elk moment daar. 

De tijd hier vloog voorbij alhoewel de eerste dag tegelijkertijd wel voelde als vorig jaar. Op 2 februari ging de groep uit elkaar en namen Britt en ik de boot en bus terug naar Bangkok, dezelfde 12 uur durende reis. Dezelfde nacht nog vloog ik naar Bali waar mij een nieuw avontuur te wachten stond. Ik zou niet bepaald zeggen dat ik daar zin in had. Het was hier te fijn. Ik haat het als mensen zeggen “je moet stoppen op je hoogtepunt” maar als troost geloofde ik hier dan maar één keer in.

Nou, dat was het wel weer voor nu.

Hoe is het met jullie? 

XXX

PS: funfact. Ik heb dit verhaal zelfs op Bali niet afgekregen en schrijf dit nu in centrum Hong Kong vanaf een skylounge op 50 hoog.