Hou je Thai #3

Hoi!

Om mezelf enigszins op te vrolijken nadat ik net om 05:22 Thaise tijd en dus 23:34 Nederlandse tijd wakker gemaakt werd voor ontbijt, 3.5 uur na m’n Dubaise Poké bowl en chocolade taart naar binnen gewerkt te hebben, besloot ik om jullie eens te schrijven. 

Ik weet niet waar ik moet beginnen. Doe het dus maar gewoon. Deze week was vrij chaotisch. Verrassend, toch Jos? Al mijn werk had ik al op stop gezet, zelfs geen Indiërs in- of uitgecheckt. Dan zou ik namelijk veel tijd hebben met mijn vrienden maar vooral met pap, mam Rel en Aug. Deze tijd had ik lichtelijk overschat. Ook verrassend. Ik heb een uitstekende gave om alles zo vol te plannen dat het niet meer te overzien is. 

Mijn week zag er als volgt uit: maandag de Efteling voor Rel’s verjaardag, dinsdag met mama naar het stadshart, met Soof (ja, inderdaad Sophie van der Leden) koffie drinken en eindelijk bijkletsen, naar oma en huilen. Ik had het er echt lastig mee dat ik weg zou gaan. Pap kwam me op bed een knuffel geven voor z’n werk en dat was zo fijn maar zo sad. Toen er ook nog Facebook post overheen kwam over z’n kleine meisje brak ik. Emoties zijn (voor mij, anderen hebben minder moeite om thuis te verlaten) logisch en ook een heel goed teken, het is gewoon zo fijn thuis. Helaas zijn ze ook wel heel vermoeiend. 

Woensdag met Theun geluncht, met Sophie (dit keer Van Dijk) thee gedronken, praktische zaken zoals internationaal rijbewijs geregeld, com pleet natregend door koude vieze gore plakkerige miezerregen (die ga ik dus NIET missen) en vervolgens naar Sheel’s verjaardag geweest. Dat was heel gezellig als van ouds met een aantal schoolvriendjes. Het afscheid alleen heel onwennig, na 3 keer te hebben gezegd “tot over 4+ maanden” vond ik het wel mooi geweest. De aanloop naar zo’n reis toe duurt zo lang dat je op een gegeven moment gewoon echt weg moet. Die donderdag was eigenlijk zo’n moment, rationeel gezien. De koffers lagen inmiddels al wel een goede 3 weken klaar. Tegelijkertijd vond ik het helemaal geen straf om nog lekker 2 daagjes thuis te zijn. 

Donderdag hele dag met Sheel geranst en uitgebrakt op de bank en vervolgens naar huis gegaan voor deel 3 van mijn vaccinaties. Dit keer de Buiktyfus en Hepetitis A+B deel 2. Fleur kwam toen langs en toen begon het laatste nachtje in m’n eigen bed. Ik hoor je denken; huh, dit was toch donderdag? Je ging toch op zaterdag weg? Ging je doorhalen vrijdagnacht? Nee. Sleepover op mama en papa’s kamer. Nog veel beter. 

In ieder geval, vrijdag heb ik toen nog Lya, Monique, Chris, Nina, Isabella, Valentijn, Monique keer 2, Jos, Bé, San, Ted, Gijs, Hannie, Rob én Neine allemaal thuis ontvangen. Dit was vrij veel ja. ‘s Avonds gingen we met z’n vijfjes uit eten en bij thuiskomst moest ik de inhoud van mijn backpack, die dus al een bescheiden periode van 3 weken minimaal klaarlag, alsnog in die backpack douwen. Waarom? Dat vroeg ik me ook af. 

Of ik zin had om weg te gaan? Ja, extreem. Laat het avontuur maar beginnen. Maar of ik zin had in zaterdagochtend? NEE. Ik vond dat dramatische film-scène moment voor de security check zo ellendig toen ik naar Malaga ging. En toen gingen mama, San én Ted zelfs nog mee; laat staan hoe ik me nu zou voelen. We zouden om 7.45u vertrekken. De hele ochtend had ik mijn haar gestijld en rustig aan gedaan maar het leek me toen toch echt handig om om 7.47u mijn boarding pass nog even extra te printen op een laptop die zo traag is Aurel als ze uit bed moet komen. Arme familie. 

Eenmaal op Schiphol ging het inchecken van mijn bagage mega snel. Toen dus door naar het film-moment. Ik vond dit afscheid anders voelen dan het vorige, ik weet niet waarom maar misschien omdat het dus niet de eerste keer was. Natuurlijk wel een brok in m’n keel en enige traantjes maar het viel voor mij gelukkig even mee. Pap wilde opeens nog koffie gaan drinken. Ik super bot mededelen dat dat me geen goed plan leek en dat ik gewoon nu door wilde. Bleek hij daarmee te komen om tijd te rekken omdat Ole toen nog uit de trein gerend moest komen. Die stond opeens voor m’n neus. Wat een schat. Nou toen brak ik wel. De meeste mensen krijgen een ballon als ze thuiskomen; ik kreeg er van Ol een toen ik wegging. Met ballon en al ben ik toen snel weggelopen om het maar lekker kort te houden en kon ik snel door de security heen. Het begon meteen tof omdat de man die de 1L zakjes uitdeelde vroeg naar m’n ballon en naar de reis en daarbij heel leuk bleek te zijn. Net als iedereen die ik daar sprak. De vrouw bij het exchangen van de Currency en de twee vrouwen bij het barretje waar ik mn ‘quinoakut’ yoghurtje ging halen vonden mijn verhaal ook allemaal vrij indrukwekkend en als moeders zijnde vooral vreselijk. 

De laatste persoon die ik nog zou zien was Marieke, die op Schiphol werkte en precies pauze had als ik in de Lounge zou zijn. Omdat ze 5 minuten niet antwoordde was ik in een soort opwelling maar alvast heel paniekerig naar de gate gehaast. Uiteindelijk weer terug gelopen om haar te zien en te knuffelen. Zo fijn. En zo ver lopen, de 10.000 stappen waren al wel weer gehaald. 

Nou goed, daarna was ik echt op mezelf aangewezen. Had ik overigens helemaal geen moeite mee. Ik kon meteen boarden en zat naast een oud koppel opgesteld. Na een uur vertraging stegen we op. Ik keek wat films en at vooral niet het gore eten, ja zelfs bij Emirates is het vliegtuigvoedsel echt vliegtuigvoedsel. Gelukkig hadden pap en ik de dag ervoor bij de Appie nog eten ingeslagen. Ik at m’n mango-papaya-limoen en m’n couscous-peulvrucht salade bakje, maakte mijn handen schoon met desinfectiemiddel, stookte m’n tanden en cremède (?) mijn gezicht. De vrouw naast mij keek met veel verbazing naar hoe geordend ik eigenlijk was. Staarde bedoelde ik. Ze stopte niet met kijken, maar zei intussen niks. Stom vond ik dat. Toen ik na 4 uur verkrampt te hebben gezeten vroeg of ik naar de wc mocht, keek ze niet alleen meer met verbazing maar ook met een chagrijnige hoofd naar me. Het laatste half uur bleek zij en ook haar man heel vriendelijk te zijn. Ze hadden 17 jaar aan boord van een zeiljacht geleefd en hadden deze boot een half jaar geleden verkocht. Als afkickverschijnsel gingen ze dus nu maar een cruise maken langs de Australische oostkust. Ook niet vervelend. Ze speelde zelfs moeder de laatste 20 minuten toen ze vroeg of ik mijn paspoort wel goed opgeborgen had, mijn telefoon opgeladen was en of ik toch alsjeblieft niet alleen ging reizen. Mensen blijven verbazen.

Ik dwaal af. We landen op Dubai DBX om 20.50u waarna ik een meisje uit de groep alvast ontmoette omdat we dezelfde vlucht naar Bangkok hadden. Leuk, lief meisje. 1 van de 4 Lucy’s. Nog niet per se heel veel gelachen maar vooral veel gekletst. Allebei heel benieuwd naar wat er gaat komen, allebei geen idee van Thailand en allebei een goed gevoel over de reis. We hadden een stoel naast elkaar geboekt dus konden elkaar in het vliegtuig nog lekker beter leren kennen. Totdat ik geüpgrade werd naar business class waarop ik toch geen nee kon zeggen. Ik voelde me daar best lullig over maar zowel zij als mam zeiden dat ik me geeeen zorgen moest maken en gewoon lekker moest gaan slapen en chillen. Hier zit ik dus nu, half kijkend naar The sound of Music, half schrijvend, inmiddels nog maar 34 minuten voordat we landen en er weer en nieuwe dag begint of voor mijn gevoel eigenlijk dezelfde dag gewoon doorgaat. Anderhalf uur slaap noem ik niet echt een fatsoenlijke nacht. Ik ben benieuwd naar m’n jetlag. Het wordt alweer licht buiten, zie ik vanuit het raampje als ik links naar buiten kijk. Ik kan dan over een Arabier heen, die mega vriendelijk tegen mij maar extreem veeleisend naar de stewardess was. Funfact. 

Ik ben ook benieuwd naar de groep. De stad, de transfer van de airport, het verkeer, naar alles. Ik verwacht alleen maar chaos zoals ik dat op filmpjes gezien heb. Maar zo zal ik weten hoe het echt is!! Joeeeeehoeeeee spannend. 

Dag kijkbuisvrinden. 

Familie, ik hou van jullie.

Kus,

Alb

PS (nee Aug, geen PlayStation): nog 23 minuten tot landing. 06:49u. Of moet ik zeggen 23:49u. Allebei vroeg. 

PS 2: dank Dink voor de heerlijke titel. Kennen we om lache.