Sawadee Kah! #5

Liefste volgers,

Onderstaand onzin verhaal schreef ik dus precies een maand na de start van mijn reis. Halverwege dit verhaal ben ik gestopt zonder reden om eerlijk te zijn. Ik ga nu, de maandag van de tweede week in Ubud (of beter gezegd in Indonesië; ik ben nog maar 3 dagen op Bali geweest maar daar zal ik zo op terugkomen) eindelijk proberen al mijn gedachten, verhalen en herinneringen weer goed op papier te zetten en er een verhaal van te breien. Dat blijkt vaak een grotere uitdaging dan gedacht: gedurende het schrijven komen er weer zoveel verhalen op dat het uren duurt voordat ik al het volgens mij belangrijke en interessante genoemd heb. 

Hoe dan ook, veel plezier. Nu begint het echte verhaal!

Sawadee Kah!

Ik hou het gewoon bij de ronde getallen. Vandaag ben ik precies een maand van huis. De maand is enerzijds voorbij gevlogen; anderzijds voelt het alsof het afscheid op Schiphol even lang geleden is als de geboorte van Aug. Ik denk dat de verklaring hiervoor is dat er zoveel gebeurd is en ik heb zoveel meegemaakt hier maar ik ondertussen ook zo puur aan het genieten ben dat dit hele avontuur in een mum van tijd voorbij was.

Terwijl ik dit schrijf zit ik in de bus terug vanaf de boot naar Koh Tao, die ons om 2030u vanavond weer keurig in Bangkok afzet. Tijd voor een nieuw avontuur. Een avontuur waar ik heel veel zin in heb maar waar ik nog lang niet aan toe was. Ik heb het zó heerlijk gehad, zulke fijne mensen ontmoet, gave plekken bezocht en uitzonderlijke dingen gedaan. Vooral het gedeelte op het eiland vond ik fantastisch, daar kom ik zo op terug. Eerst ga ik diep in mijn geheugen graven om mijn verhaal enigszins chronologisch te schrijven. Ik heb alleen de eerste week op papier gezet, de rest is nu al vrij ver weggezakt. Gelukkig heb ik Polarsteps die ik nu naast mijn iPad hou als geheugensteuntje. 

Goed, de dag na de waterval bezochten we Khao Yai National Park, dat we met groene jungle sokken betraden. We zouden een trekking doen en vervolgens een spectaculaire waterval bekijken. Het werden alleen net niet de 7 uur wandelen die ik verwachtte; na een wandeltocht van een goede 40 minuten was de pret over. Waarschijnlijk een slim trucje van Xtreme Gap om te voorkomen dat niet alle Engelsen in het ziekenhuis belandden, die voor een afstand van twee minuten wandelen al een taxi bestelden. Daarnaast bleek de waterval op de foto te zijn gezet tijdens regenseizoen en deze was dus geen 10% van wat ik verwacht had. Wel een hele vermakelijke dag gehad verder. Vooral toen we het afsloten met een Thaise all you can eat die meer op gourmetten leek; zelf kon je in een pan met kokend water je eten klaarmaken. We waren hier trouwens de attractie van het hele restaurant; ook hier hebben de mensen blijkbaar nog nooit toeristen over de vloer gehad. 

De volgende dag begon zoals dagelijks weer met twee witte toast, boter en jam. Nee, daar word ik inderdaad niet vrolijk van. Als mensen me vragen wat ik het meeste mis, staat bovenaan het lijstje echt mijn eigen ontbijt. Als ik de dag ongezond begin voel ik me de hele dag goor. Nu na een maand heb ik me daar wel overheen gezet omdat ik vaak nauwelijks keus heb, maar ik zal blij zijn als ik mijn magere kwark, havermoutpapjes en eiwitshakes weer kan consumeren ‘s ochtends. Terug naar 11 februari, want dat is waar we nu zijn in de tijd. We gebruikten deze dag om te rijden naar Kanachaburi. De bus had geen airco en was ongekend heet dus toen we vervolgens aankwamen in ons resort en Britt en ik niet alleen een privé bungalow toegezegd kregen, maar er ook nog eens achter kwamen dat er een zwembad aanwezig was, kon onze dag niet meer stuk. Onze lieve tourguide Goong komt uit dit leuke, gezellig stadje en we sliepen in het resort van haar zus vlak naast een leuke grotere straat. Ik vond het leuk om met weer meer locals in aanraking te komen op die manier. 

‘s Avonds namen Goong en Amon na een gezamenlijk diner mee naar die hoofdstraat, waar we onszelf in een bar tegen een andere groep van jongeren moesten bewijzen. Degene die won, kreeg alcohol. Laar er nou net geen betere manier zijn om iedereen te motiveren. Het werd een grote chaos en een groot feest. Er werd stoelendans gedaan met een aantal vertegenwoordigers en je mocht pas een stoel krijgen als je een bepaald voorwerp in had geleverd, we moesten uitkijken om niet omver te vallen door de in de rondte slingerende slipjes en maandverbanden. Team Xtreme won uiteraard namens Jalley dis de vreugde kon niet op. Dit soort spelletjes bonden heerlijk dus de sfeer was heel fijn. Ook al zijn er uiteraard mensen die beter met elkaar kunnen opschieten dan anderen in de groep en zijn er groepjes, die niet te vermijden zijn in een groep van 28 man, kunnen we allemaal heerlijk met elkaar lachen. Britt en ik zijn nog steeds wel degenen die het meest met iedereen klikken, zowel Engels als Nederlands hadden wij continu plezier mee. 

De volgende dag had ik havermoutpap (!!!) als ontbijt. Na over de Kwae River gekayakt te hebben, hadden we de rest van de dag om uit te brakken aan het zwembad. Als klapper op de vuurpijl besloten Daisy, Hope, Katherine Elle en ik onszelf te trakteren op een uur lange Thaise massage voor 200 THB, zo ongeveer €5,60. We werden naar een kamertje geleid waar drie amateuristische massagebedden klaar lagen. Zoals dat overal gaat hier moesten er eerst nog belletjes gepleegd worden om ervoor te zorgen dat er ook daadwerkelijk drie masseuses voor ons beschikbaar waren. Hope werd alvast onder handen genomen en kon niet stoppen met lachen. Overigens mega interessant meisje; extreem lief en aanstekelijk vrolijk, tegelijkertijd professioneel ring boxer en ingepakt in de lelijkste tattoos die je je kunt voorstellen. 

Toen mijn vrouwtje ook gearriveerd was kraakte ze letterlijk alles wat ze kraken kon, kon ze geen genoeg krijgen van het masseren van mijn kuiten en vond ze het zelfs fijn om in mijn permanent bezwete oksels te wroeten. Dit was me weer een ervaring. Net als de avondmarkt waar meer schorpioenen dan mensen waren. Ik wilde wat bijslapen dus ging ik netjes naar m’n bungalow toe waar Britt en ik nog een beetje Glee keken en we daarna vrij snel in slaap donderden. 

De volgende avond werden we weer vermaakt door dezelfde vrouw als op dag 1 in Kanachaburi, we aten een groot buffet bij haar restaurant, poolden met een man en zijn (of haar, je weet het nooit hier) elf jarige zoontje en schreeuwden door de karaoke microfoon. Vooraf leek het me een goed plan om weer vroeg mijn bed in te duiken maar na het eerste liedje gezongen te hebben besloot ik om te blijven, wat een uitstekende keuze was. We gingen maar met een klein groepje naar de bar en Billy, Caper Josh en ik sneakten soms de bar uit om aan de overkant goedkoper shotjes te doen. Backpacker budget he. 

Uiteindelijk probeerden we te winnen met poolen van een of andere gekke local die met 1 hand, die ook nog eens zijn verkeerde was, te winnen. Kansloos verhaal, dit resulteerde telkens weer in het tien keer opdrukken. Dat kan ik overigens net zo goed (slecht dus). Na deze bar belandde ik samen met Emily en Juul bij de lokaal bar van hun lokale vrienden waar we ook een stel Engelse gasten mee naartoe gesleurd hadden. We hebben hier uren gekletst en dat was zo intens. Op reis heb ik op zo’n andere, mooie manier mensen leren kennen en zijn de gesprekken die ik voer veel minder oppervlakkig. Ik, maar ook al mijn gesprekspartners staan zo open voor iedereens leven, cultuur en visie op de wereld en waar je vandaan komt en hoe je leeft zal iedereen een worst wezen. Het andere gave aan de mede-reizigers vind ik dat je thuis waarschijnlijk niet eens met ze gepraat zou hebben omdat het ‘niet mijn soort mensen’ zijn, ik betrap mezelf er toch regelmatig op dat ik dan afhaak. Hier zit je allemaal in het zelfde schuitje dus ben je allemaal verbonden. 

Een dagje later mochten we weer naar Bangkok toe! Deze stad is zo’n feest, net als de avonden hier. Het nachtleven zijn we weer flink ingedoken maar daarnaast hebben we ook een shoppingmall met een bescheiden aantal winkels (2500) bezocht, Pad Thai geschranst, Phase 10 gespeeld en last but not least een fietstocht maakten. Dit is een van de hoogtepunten tot nu toe. Aangezien we tot toen nog maar een beperkt deel van de stad gezien hadden, die voornamelijk bestond uit de drie straten rondom backpackersstraat Khao San Road, kreeg ik zo eindelijk een echt goede indruk van de hele stad. In de smalle straatjes ontdekten we de meest schattige, kneuterigste maar ook heftige plekjes; hier gingen overigens meerdere behendige Nederlandse fietsers onderuit. De armoede is overal en is zelfs te zien rondom de drukste straten van Bangkok, maar deze plekken deden nog veel meer beseffen hoe bizar het eigenlijk is dat wij als een stelletje net-af pubers de andere kant van de wereld eens even per fiets komen bekijken terwijl de mensen hier maar moeten hopen op een handje voedsel per dag. Ook zagen we hoe de stad niet alleen streetfood en cultuur te bieden heeft, maar ook nog eens stikt van het groen. Overal is natuur, te gek. Per ongeluk belandden we weer in de bar en werd het een latertje. 

Daarom was er de volgende dag een hele dag nodig om uit te brakken en te vreten.

Het voornemen om alles uit onze laatste dag Bangkok te halen was niet helemaal geslaagd maar we hadden een prima dag. Tijdens onze avond snack bij ons hotel kwamen we Michella en Vera op een gegeven moment tegen, die er totaal van slag uit zagen. Ze deden hun verhaal: het stonk al twee dagen enorm op hun verdieping. Iedereen rook het maar niemand had er wat van gezegd waardoor er uiteraard niks aan gedaan werd. Toen zij na hun powernap de kamer uit wilden, zagen ze een paar mannen druk aan het werk waardoor ze de trap niet konden bereiken. Ze besloten nog maar even te wachten; die zouden zo toch wel weg zijn. Een uur later waren er juist alleen nog maar meer mannen bijgekomen dus besloten ze zichzelf door de menigte heen te persen. Ze kwamen dichterbij en keken eens goed naar waar ze zich nou allemaal zo druk om maakten. Het eerste wat opviel was het feit dat er zowel politiemannen als mensen uit het ziekenhuis met bizarre pakken aanwezig waren. Vervolgens keken ze in de kamer waar het allemaal gebeurde, beruchte kamer nummer 24, en zagen ze daar allemaal bruine, opgedroogde bloedvlekken en een mix van bruin geworden kots en vocht. In een tweede oogopslag zagen ze een vrouw die niet bewoog met een hoofdwond die het toeliet om zo de schedel in te kijken. Ze renden weg en vroegen aan de receptie wat er aan de hand was. De vrouw was gewoon ziek, beweerden ze. Niks aan de hand, zeiden ze. Achteraf bleek er al 2 dagen een bordje op de deur te hebben gehangen met “please call the reception immediately”, die compleet genegeerd was door iedereen op de verdieping. We hadden hele theorieën over een moordenaar of over een zelfmoord. Een tijdje later bleek via onze tourguide triest genoeg dat deze Thaise vrouw inderdaad een eind aan haar leven gemaakt had. Het fascineert mij hoe de Thaise aanpak is. In Nederland zou deze gang uren of misschien wel dagen afgezet zijn en zou het absoluut ondenkbaar zijn om mensen hier langs te laten lopen. Ik was blij dat ik Pad Thai naar binnen aan het werken was en niet in de schoenen van die twee dames stond. 

Na bijgekomen te zijn van deze shock stapten we ‘s avonds op de bus naar Koh Tao, wat betekende dat de eerste twee weken van de reis er alweer op zaten. Dit betekende ook dat we afscheid moesten nemen van Goong, Amon en een paar anderen die niet verder meereisden. 

Ik val in slaap dus ga een einde breien aan dit verhaal. Dit waren de eerste twee weken in Thailand. Geen zorgen. Dit verhaal wordt vervolgd! Ik probeer alles zo snel mogelijk te schrijven zodat ik up to date blijf, maar schrijf elke keer zo enthousiast veel dat dat niet zo makkelijk gaat. 

Xxx